W czasie
Ostatniej Wieczerzy Chrystus ustanowił Najświętszy Sakrament jako Ofiarę i
Komunię. Odprawił na oczach Apostołów pierwszą Mszę świętą i rozdał im
eucharystyczny Chleb jako Komunię świętą. Po raz pierwszy Apostołowie usłyszeli
wtedy: "Bierzcie i jedzcie, to jest Ciało moje."
Pamiątka Ostatniej Wieczerzy Data dodania: 2018-03-29
Żaden
dzień w życiu Pana Jezusa nie został tak dokładnie przedstawiony przez
Ewangelistów, jak Wielki Czwartek i Wielki Piątek. Możemy po prostu iść za
Chrystusem Panem krok w krok i śledzić pilnie tok wydarzeń.
Wypadki
Wielkiego Czwartku możemy podzielić na dwie fazy: wydarzenia w Wieczerniku oraz
wypadki, które miały miejsce na Górze Oliwnej. Wszystkie wprawdzie osnuwa cień
zbliżającej się śmierci Chrystusa Pana, a jednak liturgia tegoż dnia wyraźnie
je wyodrębnia.
Tradycja
słusznie nadała wielkoczwartkowej wieczerzy nazwę "ostatnia", gdyż
przed swoją śmiercią więcej ze swymi uczniami Pan Jezus wieczerzy nie spożywał.
Z opisu Ewangelistów wynika, że miała ona szczególnie uroczysty charakter
pożegnania. Świadczy o tym przemówienie Pana Jezusa, które nam pozostawił św.
Jan, oraz arcykapłańska modlitwa Jezusa do Ojca w intencji uczniów i Kościoła.
Punktem
centralnym Ostatniej Wieczerzy było spożycie baranka paschalnego. Na
pamiątkę, że krew baranka ocaliła domy żydowskie od śmierci, Mojżesz ustanowił
prawo, że przed dniem Paschy, ustanowionym na pamiątkę wyjścia Izraela z
Egiptu, co roku w każdym domu żydowskim spożywano baranka. Baranek paschalny
był figurą i zapowiedzią Mesjasza, którego Krew miała ocalić nie jeden naród
wybrany, ale cały rodzaj ludzki. Paschę pożywali Żydzi w przeddzień święta,
czyli w piątek. Chrystus uprzedził ją, gdyż w tym czasie w Wielki Piątek będzie
już złożony w grobie.
Wraz z
ustanowieniem Eucharystii wiąże się ściśle ustanowienie tego samego świętego
dnia także kapłaństwa. Istotą kapłaństwa jest składanie ofiary w imieniu ludu
Bożego. Ofiara bowiem jest najwyższym aktem czci Bożej. Przez składane ofiary
człowiek uznaje Pana Boga za najwyższego i jedynego władcę wszystkiego, co
istnieje na ziemi. Wszystko jest Boże, bo wszystko wyszło z ręki Bożej, jest
darem Boga. Bóg w swojej opatrzności zachowuje wszelkie stworzenie. Przez
składanie ofiar człowiek wyraża, że jest jedynie administratorem i zarządcą
dóbr Bożych, że każdej chwili Pan Bóg ma prawo zażądać od człowieka, co jest
Jego. Przez ustanowienie Ofiary Mszy świętej Chrystus wyniósł swoich kapłanów
do najwyższej godności, dając im władzę nad sobą. Ilekroć kapłan wymówi słowa
konsekracji, ustanowionej przez Chrystusa Pana, tyle razy powtarza się cud
przeistoczenia chleba w Ciało, a wina w Krew Pana Jezusa. W porównaniu ze
wszystkimi ofiarami świata ta najdostojniejsza Ofiara nie może się nawet
równać, gdyż przewyższa je wszystkie razem dostojeństwem obecności samego
Jezusa Chrystusa.